اگر شما کارشناس شبکه و فناوری اطلاعات هستید،هیچوقت وب و اینترنت را با هم اشتباه نگیرید.چون دقیقا مثل این است که از کسی بپرسید " دوغ با دوشاب چه فرقی می کند؟"

وایمکس نیوز - این چیزی است که Don Nielson به من یاد داد.در دهه 70 میلادی ، نیلسون دانشمند شرکت SRI بود که موسسه تحقیقات فناوری به حساب می آمد و او در یکی از گروه هایی فعالیت می کرد که اینترنت را به راه انداختند.زمانی که من او را دیدم گفتم : "تو یکی از کسانی هستی که کمک کردی وب ساخته شود؟" و او در جوابم گفت : "معلوم است که نه ، من هیچ کاری با وب ندارم."
نیلسون مشکلی با عبارت "وب" نداشت ، مشکل او با این حقیقت بود که من تفاوت بین "وب" و "اینترنت" را نمی دانستم.او می گفت سابقا در دهه 60 که ما هنوز از تلفن و تلگراف استفاده می کردیم،ارتش ایالات متحده تصمیم گرفت تا راهی دیگر برای برقراری ارتباط پیدا کند، که ترجیح می داد که این کار را با رایانه ها انجام دهند.بنابراین گروه نیلسون قوانین پایه ای را نگارش کرد که به شبکه های رایانه ای اجازه می داد در سراسر جهان با هم در ارتباط باشند.این توضیح ساده در واقع آن چیزی است که ما به نام "اینترنت" می شناسیم.
نیلسون می گفت : "طبیعی است که این انقلاب بطور محرمانه صورت گرفته باشد.گستره شبکه جهانی (World Wide Web) ، بدون دستورالعمل های اینترنت ممکن نمی شد."
مارک وبر(Mark Weber) موزه دار در موزه تاریخ رایانه در سیلیکون ولی است.او می گوید رایانه ها در گذشته بسیار بزرگ و اغلب متعلق به دانشگاه ها،مراکز حکومتی و شرکتهای محاسباتی بزرگ مثل IBM بودند.بنابراین آنها به سرعت متوجه ارزش اینترنت بعنوان ابزار ارتباطی سریع برای انتقال حجم عظیم اطلاعات بین رایانه ها شدند.
وبر در ادامه افزود : "در اواخر دهه 80 میلادی ، اینترنت رشد بسیار سریعی پیدا کرد و از 200 رایانه یا کمتر در آغاز این دهه، به بیش از 500.000 رایانه رسید."
اما همینطور که اینترنت رشد می کرد،هیچ راهکار ساده ای برای یافتن تمامی اطلاعات در شبکه وجود نداشت.شرکت ها تلاش کردند این خلاء را بوسیله آبونمان پر کنند.با پرداخت مبلغی ، شما می توانستید به شبکه ها دسترسی پیدا کرده و اطلاعات دلخواهتان را بیابید.
وبر می گوید : "راحت تر بود که از رابط هایی که در سیستم های تبلیغاتی وجود داشت استفاده شود ، مثل Compuserve که شبکه ی خود را داشت و استفاده از آن برای همه راحت بود."
او اینطور ادامه داد که : "Minitel هم در فرانسه فعال بود که در آن دوره به راحتی قابل استفاده بود و10 میلیون کاربر داشت، اما متعلق به شرکت مخابرات فرانسه بود."
برد تمپلتون (Brad Templeton) - استاد دانشگاه - نگاه آنها به اینترنت را خط مشی ایجاد بزرگراه های ارتباطی توسط صاحبان شرکت ها می داند.او معتقد است اینترنت توانست در همان مسیری که تیم برنر- لی در مقاله ی 25 سال پیش خود منتشر کرده بود تکامل یابد،که بعدها به عنوان گستره شبکه جهانی شناخته شد.
"بنا براین تیم آن را پیشنهادی بر مدیریت اطلاعات نامید." که بیانیه ای از گوناگونی ها بود.برنر- لی استدلال کرد که اطلاعات در اینترنت نباید در یک قالب محدود باشند.تمپلتون ادامه داد : " یکی از ادراکات عالی این است که : شما فکر می کنید چکار می خواهید انجام دهید،شما فکر می کنید و برای پیاده سازی آن در مورد روش اجرایی به ذهنیتی دست پیدا می کنید.اما ایده اصلی این است که شما ناچار به پیروی از سلسله مراتب رسمی نیستید.آیا سیستم ده دهی دیوی(سیستم طبقه بندی اطلاعات که در 1876 توسط ملویل دیویی ، کتابدار آمریکایی مورد استفاده قرار گرفت) را به خاطر دارید؟
پای قفسه می روید ومی گویید : خب ، بگذار ببینم در مورد علوم چه چیزی در دسترس داریم،و در طبقه بندی علوم، اطلاعاتی در مورد مردم شناسی گنجانده شده است ، و همینطور ادامه می دهید و چیزهای جدیدی پیدا می کنید.به این ترتیب در دریایی از اطلاعات قرار می گیرید."
این اسناد را امروزه با عنوان "صفحات وب" می شناسیم که تنها با وارد کردن یک آدرس URL به سرعت در دسترس ما قرار می گیرند.اطلاعاتی که به یک پایگاه وب مرتبط باشند،یک "پایگاه اطلاعاتی" را می سازند.
سالها طول کشید تا برنر- لی بتواند اولین پایگاه وب را بسازد،و زمانی که این کار را انجام داد،فناوری آن را به رایگان در اختیار عموم مردم قرار داد.تمپلتون این دوره را سال 1994 می داند که با معرفی مرورگر Netscape وب (شبکه جهانی) در دسترس عموم مردم قرار گرفت.طرح برنر- لی دارای ویژگی هایی بود که امکان رشد و شکوفایی، و تبدیل آن به موفقیتی تجاری را فراهم می کرد.
در همین راستا تمپلتون ادامه داد : "به گوگل و فیس بوک و همه ی این شرکت هایی نگاه بیندازید که از ابتدای مسیر ایده هایی برای پول درآوردن داشتند، و توانستند از این منطقه آزاد استفاده کنند، بی آنکه مجبور باشند از کسی اجازه بگیرند.و این چیزی است امکان نوآوری به ما داده است."

منبع : واشینگتن پست