مشاور وزیر ارتباطات روز گذشته در خبری از واگذاری خدمات عام مخابراتی (USO) به 550 روستای باقی‌مانده در کشور به یک شرکت خصوصی در قالب برگزاری مناقصه خبر داد.
عبدالله افتاده
***
اصل واگذاری این خدمات از سوی دولت به یک کنسرسیوم خصوصی براساس قانون به هیچ وجه مشکلی ندارد، اما آیا با وجود شرکت مخابرات ایران که تاکنون به 53 هزار روستا ارتباط مخابراتی رسانده است، بهتر نبود برای تسریع در ارایه خدمات و برقراری ارتباط 550 روستای باقی‌مانده این پروژه به شرکت مخابرات واگذار می‌شد؟
آیا مهلت چهار ماهه دیده شده در این قرارداد برای واگذاری خدمات آن هم به 550 روستا در مناطق صعب‌العبور که در تمامی کشور پراکنده هستند، منطقی است و کنسرسیوم برنده می‌تواند در این مدت، قرارداد خود را به پایان برساند؟
با توجه به اینکه شرکت مخابرات با استفاده از رومینگ می‌تواند پوشش شبکه موبایل را هم در بسیاری از روستاهای کشور ایجاد کند، آیا در ایجاد اپراتور کوچک خدمت‌رسانی به مناطق محروم به فراهم کردن شبکه موبایل نیز فکر شده است؟
با توجه به پیشینه شبکه‌های مخابراتی در کشور رساندن ارتباط به این روستاها، تنها گام نخست است و نگهداری شبکه و سیستم‌های ارتباطی مساله مهم‌تری است که قطعا به نیروی متخصص نیاز دارد و به نظر می‌رسد تامین نیروی انسانی برای کاری به این گستردگی، آسان نیست.
مطمئنم که مدیران وزارت ارتباطات به این نکات توجه داشته‌اند. در هر حال پیشنهاد می‌شود برای اجرای این طرح تفاهم‌نامه‌هایی مشترک با شرکت مخابرات ایران منعقد شود و زمان چهار ماهه اجرای این پروژه هم مجددا مورد بازنگری قرار گیرد، باشد که روستاییان زحمتکش در دورترین نقاط کشور هم از بهترین ارتباط برخوردار شوند.