«فراخوان برای ثبت نام نخستین شبکه تلفن متحرک جیبی» تیتری بود که 18 سال پیش بر صفحه اول روزنامه‌های کشور علاقه‌مندان بسیاری را جذب کرد و شاید در آن زمان کسی فکر نمی‌کرد که این وسایل روزی به عنوان مهم‌ترین وسایل ارتباطی محسوب شوند.

به گزارش خبرنگار ارتباطات خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، فردا، 19 مردادماه، هجدهمین سالروز عرضه سیم‌کارت‌ در ایران است و اپراتور همراه اول،‌ به‌عنوان اولین عرضه‌کننده این سیم‌کارت‌ها در ایران همراه با دو اپراتور دیگر مشغول به فعالیت هستند و سعی دارند هر روز با عرضه خدمات جدید و ارزش افزوده گوی سبقت را از دیگری بربایند.

اما با ثبت‌نام تلفن همراه در تیرماه سال 1372 به دلیل عدم استقبال در آن زمان توسط مردم، روند ثبت نام چندین ماه به طول انجامید؛ به نحوی که در نهایت شرکت مخابرات ایران و شرکت پست توافق کردند به کسانی که در‌این زمینه بازاریابی کنند و قادر باشند یک یا چند مشتری به پست بکشانند، مبلغی به عنوان پاداش پرداخت شود. 

بنا بر گزارشهای موجود در آن زمان با تبلیغات فراوان و با شعار «با تلفن همراه همیشه در مقصد هستید» تا اواسط سال 74 جمعا 9 هزار و 947 نفر ثبت نام کردند که در شهریور همان سال واگذاری‌ها آغاز و بلافاصله بعد از ثبت نام به پایان رسید. 

در همان سال‌های ورود تلفن همراه و سیم‌کارت قیمت‌ها از یک و نیم میلیون تومان تا 700 و 500 هزار تومان معامله می‌شد و بازار فروش سیم‌کارت‌ها داغ و داغ‌تر می‌شد. 

در گزارش‌های مربوط به آن زمان آمده است که بهره برداری از اولین فاز شبکه تلفن همراه کشور، در مردادماه سال 1373 در شهر تهران با استفاده از 176 فرستنده و گیرنده در 24 ایستگاه رادیویی و با ظرفیت 9200 شماره آغاز شد و در سال 1374 تعداد تلفن‌های دایری به 15907 شماره افزایش یافت و علاوه بر تهران، شهرهای مشهد، اهواز، تبریز، اصفهان و شیراز نیز زیر پوشش شبکه تلفن همراه قرار گرفت. 

اما فکر ایجاد تلفن همراه و متحرک از دهه 1960میلادی از سوی کشورهای اسکاندیناوی ( سوئد، نروژ، دانمارک و فنلاند) آغاز شد و و در اواخر آن دهه، اولین تلفن نقطه به نقطه به کار گرفته شد. این فناوری در سال 1975 میلادی از سوی کشورهای اسکاندیناوی با سیستم آنالوگ به بازار عرضه شد. 

وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات اخیرا ضریب نفوذ کاربران تلفن همراه را 86 درصد اعلام کرد و گفت با انعقاد تفاهم‌نامه با کشورهای ترکیه، عراق، روسیه و کشورهای اروپایی درصدد توسعه پروژه‌های ترانزیت مخابراتی هستیم. 

به گفته وی 96 درصد پوشش جاده‌های روستایی تلفن همراه انجام شده است.

اکنون این کارت‌ها با عنوان سیم کارت شناخته شده‌اند و در اندازه‌های مختلفی با عنوان سیم‌کارت و مینی سیم‌کارت عرضه می‌شوند اما با نگاهی به تاریخچه سیم‌کارت متوجه تغییر و تحول‌های این فناوری کوچک می‌شویم.

 ریشه سیم‌کارت‌های مدرن به بیش از دو دهه گذشته برمی‌گردد که ساخت آن‌ها درنتیجه تلاش کنفرانس اروپایی اداره پست و مخابرات (CEPT) برای طراحی یک استاندارد تلفن همراه انجام گرفت و این استاندارد که به عنوان GSM شناخته شده به منظور اطمینان از سازگاری سیستم‌های تلفن همراه در سراسر اروپا بود. 

این شبکه‌ها ابتدا در اوایل دهه 1980 پیشنهاد شده‌اند که البته نخستین شبکه GSM تا سال 1391 راه‌اندازی نشد اما نقش سیم‌کارت در این شبکه‌ها از آغاز اهمیت زیادی داشت و اکنون نیز به همین روال ادامه دارد. این کارت‌ها شامل یک شماره سریال علاوه بر اطلاعات شبکه دارند و به همین دلیل است که کاربران می‌توانند یک سیم کارت از یک خط تلفن خارج و در دستگاه جدید دیگری نصب کنند بدون آن که ناچار باشند دستگاه مذکور را در اشتراک خود به ثبت برسانند. 

کلیه اطلاعات تائید شده (AUTHENTICATION) درسیم‌کارت ذخیره شده است که البته خارج از این عملکرد سیم‌کارت‌ها تحول زیاد داشته‌اند و به دستگاه‌های GSM امکان می‌دهند در شبکه های متعددی کار کنند. 

همچنین سیم‌کارت‌های مدرن می‌توانند کد حداکثر 80 شبکه تلفن همراه را ذخیره کنند و از این رو به کاربران امکان می‌دهد در سفرهای بین‌المللی از یک دستگاه و اشتراک استفاده کنند. سیم‌کارت‌های امروزی می‌توانند تا 250 تماس را ذخیره کنند به این ترتیب کاربر مجبور نیست اطلاعات تماس‌هایش را به طور دستی به دستگاه دیگر منتقل کنند. GSM متداول‌ترین استاندارد بی‌سیم در جهان است و بسیاری از مزایای آن ارتباط مستقیم با سیم‌کارت دارد.