وایمکس می‌تواند تنور ارتباطات بی‌سیم را به طرز چشم‌گیری داغ کند. در واقع وایمکس قابلیت آن را دارد که ارتباطات اینترنتی بسیار پرسرعتی برای افزاره‌های سیار مثل رایانه‌های کیفی و تلفن اینترنتی (VOIP) سیار فراهم کند.
وایمکس نیوز - وایمکس می‌تواند تنور ارتباطات بی‌سیم را به طرز چشم‌گیری داغ کند. در واقع وایمکس قابلیت آن را دارد که ارتباطات اینترنتی بسیار پرسرعتی برای افزاره‌های سیار مثل رایانه‌های کیفی و تلفن اینترنتی (VOIP) سیار فراهم کند. حداکثر برد نظری هر آنتن وایمکس حدود 48 کیلومتر است اما در عمل و به خصوص در کاربردهای سیار، کم‌تر است. سرعت نظری وایمکس به 144 Mbps می‌رسد ولی هدف تجاری صنعتی اولیه آن برای افزاره‌های همراه 15 Mbps و برای افزاره‌های ثابت40 Mbps است. وایمکس به خاطر برد زیادی که دارد از قابلیت‌های فراوانی برخوردار است و می‌تواند جانشین تلفن همراه سنتی شود. وایمکس گزینه‌ای منطقی برای تحویل خدمات سامانه ترابری هوشمند (آی‌تی‌اس) برای خودروهای سبک و سنگین به هنگام حرکت در بزرگ‌راه‌ها می‌تواند باشد. آی‌تی‌اس قابلیت آن را دارد که گستره‌ی وسیعی از خدمات و ارتباطات را به رانندگان ارایه دهد. برای مثال راه‌بندان‌ها، تصادف‌ها، ساخت‌وسازها و سایر موانع پیش رو را به راننده خبر دهد و در یافتن رستوران‌ها، هتل‌ها، توقفگاه‌ها، پمپ‌بنزین‌ها و سایر امکانات به راننده کمک کند.
برای پیشبرد وایمکس، تدوین و رعایت استانداردهای فنی ضرورت دارد. استاندارد شبکه‌های بی سیم سیارIEEE 802.16e که مختص کلان‌شهرها است در دسامبر 2005 رسمیت یافت و راه را برای راه‌اندازی شبکه‌های وایمکس در سراسر جهان باز کرد. همچنین تصمیم سال 2008 کمیسیون اروپا نیز نقطه عطف مهمی بود که بسامدهای 3400 تا 3800 مگاهرتز را برای کاربری وایمکس در اروپا تعیین کرد. طبق این تصمیم کشورهای عضو اتحادیه اروپا می‌بایست هر چه سریع‌تر محدوده طیفی لازم را برای استفاده در شبکه‌های ثابت و سیار فراهم کنند. به علاوه، موضوعات امنیتی این سامانه دوربرد را باید رعایت می‌کردند. این واقعیت که رخنه‌گران می‌توانستند از کیلومترها دورتر کار خود را انجام دهند یکی از معضلات بود. در نهایت هم مساله صدور مجوز بهره‌برداری مطرح می‌شود. در وای‌فای طیف رادیویی بدون مجوز به کار می‌رود اما در وایمکس طیف دارای مجوز به کار گرفته می‌شود. هزینه‌ها و مسایل مقرراتی مربوط به راه‌اندازی سامانه‌های وایمکس مانعی در برابر ورود است و نسبت به وای‌فای به شروع پیشرفته‌تری نیاز است.
در نوامبر 2005 میلادی 13 شرکت مخابراتی جهان نخستین شبکه‌های وایمکس ثابت را در کشورهایی مثل فرانسه، مکزیک، فنلاند، اکراین و گواتمالا به راه انداختند. شرکت اینتل هم نخستین کارت‌های وایمکس‌پی‌سی خود را در اواخر سال 2006 عرضه کرد که امکان می‌داد تا رایانه‌های کیفی به شبکه‌های وایمکس وصل شوند.در مه 2007 اسپرینت نکستل از طرح خود برای ساختن شبکه وایمکس سیار بزرگی خبر داد که بتواند به 100میلیون کاربر خدمات ارایه دهد. گروه هم‌اندیشی وایمکس هم در سال 2009 خبر داد که در بیش از 135 کشور جهان و توسط بیش از 460 بهره‌بردار استاندارد کلن‌شهری ارتباطات بی‌سیم سیار به کار گرفته شده است.
وایمکس در سال 2008 به نقطه عطفی تازه‌ای رسید که حاصل ادغام بخش‌های فراخ‌باند بی‌سیم شرکت مخابراتی کلیروایر و اسپرینت نکستل بود. شرکت جدید در حال حاضر شرکت کلیروایر (www.clear.com) نام دارد و برای راه‌اندازی شبکه‌های وایمکس سراسری سیار از حمایت مالی اینتل، گوگل، کام‌کست، تایم‌وارنر کیبل و برایت هاوس نتورکز برخوردار شد.
کام‌کست و سایر شرکا میلیاردها دلار طی سال‌های اخیر صرف کلیروایر کرده‌اند. این شرکت در سال 2009 شبکه وایمکس خود را به بیش از بیست بازار دیگر در ایالات متحده گسترش داد و امیدوار بود تا در پایان 2010 میلادی 120 میلیون نفر را تحت پوشش این شبکه قرار دهد. کلیروایر امیدوار است که در سال 2017 به درآمد سالانه 17.5 میلیارد دلار برسد. کلیر وایر خدمات وایمکس خود را شبکه بی‌سیم اینترنت سیار نسل چهارم می‌خواند. کلیروایر در اواسط سال 2010 آمیزه‌ای از دسترسی ثابت و سیار را با قیمت ماهانه 63.98 دلار عرضه می‌کرد. خدماتی با تخفیف ویژه و به بهای ماهانه 43.99 دلار هم عرضه می‌کردند که قیمتی بسیار رقابتی بود به خصوص اگر کیفیت خدمات نیز ممتاز می‌بود.
این قیمت برای کاربران مقاومت ناپذیر است زیرا در حال حاضر بابت دسترسی اینترنتی خانگی و دسترسی اینترنتی همراه باید دو هزینه جداگانه بپردازند.